düğme burunlu kadın

dünya durur gece, akmaz hiç bir zaman dilimi...

adam da kadın da aslında neden orada durduklarını ve de birazdan neler olacağını çok iyi bilmekteydi... ama sessizliği ilk bozan adam oldu:
"neden burada durduk?"
ve kadın yanıtladı adamın gözlerinin içine bakarak:
"beni öpmen için..."
kadın öpüşmeden hemen önce, kalbindeki çarpıntının ne için olduğunu düşündü... kaybolmuş yüzüğünün,çekmecenin en derinlerinden çıkmasındaki heyecan gibi bir histi...
adam kadını tuttu ve uzun uzun öptü...
öpüşürken kadın öpüştüğünün farkına bile varamadı...çünkü eski zamanlar, üstünden geçen 365 gün beyninin içini işgal etmişti... bu öpücük geç kalınmış ya da erken bir öpücüktü... ama önemi yoktu zamanlamanın... o anda sadece 365 gün öncesine dönme isteği vardı kadının içinde... bir yıl ne çok şeyler, ne çok insanlar alıp götürmüştü ondan...
kadın öpüşürken kendini düğme burunlu bir düğme gibi hissetti... garipti... tek parça iple bağlı kalmış, dudakları adamın dudaklarından ayrılınca kopacak ve de kaybolucak bir düğme gibi...
adam ipi kopardı... dudaklarını kadınınkilerden ayırdı...
kadın gözlerini açtı...
ve adam yoktu...
gece durdu...


esra